Po trochę wszystkiego

Miałam poczekać z tym etui, aż do-produkuję mu towarzyszy, ale nim się za to wezmę to już o nim zapomnę. Niestety taka ma natura, że nudy nie cierpię i wciąż nowe myśli mi się kłębią, więc pokazuję co by się nie "przeterminowało" :) 

Nawiasem mówiąc jest to okropna cecha, bo nie mogę się skupić na szyciu idącym w jednym kierunku (np. szycie akcesoriów lub odzieży lub zabawek) tylko wciąż robię coś innego, czasem nie dokończywszy bieżących rzeczy.

Etui na okulary

Projekt etui zaczerpnięty z łucznikowskiego Uszyj w jedno popołudnie. Można by pomyśleć, że mało ambitny to wybór, ale brakowało mi właśnie takiego czegoś. W końcu moje okulary się nie rysują i nie poniewierają gdzie popadnie.

☺  ☺  ☺

Na dzisiejszym spacerze Len znalazła małą stokrotkę, trochę sfatygowaną, ale i tak piękną. Jest to taki optymistyczny akcent, dookoła chlapa, błoto, wiatr i ona, taka niepozorna :)

Aż chce się krzyknąć "Jest dobrze" mamy przecież luty, a tu nieopodal stokrotki rosną :).

I na sam koniec moja księżniczka przesyła Wam buziaka w sukience z przerobionego już stroju karnawałowego :* (proszę zwrócić uwagę, iż lizak kolorystycznie pasuje do zdobień na sukience)

P.S. Z tego miejsca obiecuję, że to już była ostatnia szaro-bura sukienka jaką uszyłam dla Len i od teraz wprowadzę więcej koloru (nawet już zaczęłam).

Z sercem do obiadu

Po raz kolejny w moim szyciowym świecie palce maczał Projekt 12/12 (i tak mam nadzieje, że będzie przynajmniej do końca roku)  :)

Lutowe zadanie polegające na przygotowaniu szydełkowego serducha przyprawiał mnie o lekkie palpitacje. Niby szydełko nie jest mi obce, ale żeby zaraz serce wydziergać- toż to wyższa szkoła jazdy- przynajmniej dla mnie.

Pierwsza próba- porażka, druga to samo, każda kolejna również, dopiero link Krzemo na blogowym forum otworzył mi oczy i pokazał, że to wcale nie jest trudne (filmik instruktażowy tu).

Aby gotowy produkt nie zbierał kurzu gdzieś w kącie wykorzystałam go do przygotowania podkładek. Początkowo miała być tylko jedna- pod kubek, ale w miarę jedzenia apetyt rośnie, więc powstał cały zestaw.

Już zapowiedziałam w domu (na razie jedynie mężowi, bo Len i tak mnie nie zrozumie), że jak nie będą używane to obraza majestatu murowana.

Tilda Anielcia

Gdy pierwszy raz usłyszałam słowo"tilda" zaczęłam szperać w internecie w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie "co to jest?". Aż w końcu znalazłam lalę, trochę dziwną- ot taki długaśny chudzielec. Żeby nie było wątpliwości- nie zachwyciła mnie w ogóle.

Z czasem zaczęłam się do niej przekonywać, ujęła mnie jej nieproporcjonalność . Też zapragnęłam mieć Tildę w domu, dlatego powstała anielica, której na imię Anielcia :)

 

Sukienka była już prezentowane kilka postów temu. Intuicja odwiedzających - komentujących osób nie zawiodła, a najbliżej rozwikłania zagadki dla kogo jest sukienka była Ania.

Najwięcej pracy kosztowało mnie doszycie włosów. Niteczka po niteczce są nanoszone- żmudne to i pracochłonne zajęcie, ale efekt naprawdę rewelacyjny. 

Serialowo

Zapewne część z Was zna już zabawę serialową. Stosunkowo niedawno zostałam do niej wciągnięta przez trzy osóbki- Yustin,  Anię z Szycie Ani oraz Anię z Arteria Art.

Zasady są proste:
1. Napisz kto Cię otagował
2. Opublikuj u siebie na blogu logo taga
3. Wymień i opisz kilka swoich ulubionych seriali
4. Zaproś co najmniej 5 innych blogerów do zabawy:)



W zasadzie seriali nałogowo nie oglądam, aczkolwiek był jeden którego obejrzałam wszystkie sezony, a mowa o:
* Gotowe na wszystko- bo zazdroszczę im tej przyjaźni, choć nie zawsze zgodne, ale jednak przyjaciółki :).
Poza tym medyczne, jednak mniej regularnie oglądane, jak:
* Dr House- bo polubiłam jego grubiaństwo (obym nigdy takiego szefa nie miała),
* Chirurdzy- ratują ludzkie życie, przeżywają wciąż nowe rozterki i zawsze coś tam się dzieje.
Bardziej regularnie, bo wieczorną porą puszczane, więc akurat w trakcie mej rękodzielniczej walki:
* M jak miłość
* Barwy życia
* W 11- Wydział śledczy ( wiem że ten ostatni zazębia się z M jak miłość ale mam funkcję nagrywania, więc to nie problem).
I jeszcze kryminalno-detektywistyczne, i również w kategorii "od czasu do czasu":
* Detektywi
* Ojciec Mateusz
I na koniec:
* Głęboka woda.
A i jeszcze:
*Kości

Nie wiem jak to w Waszych oczach wygląda, ale mi się teraz wydaje, że jestem serialowym wyjadaczem, tym bardziej, że wyżej wymienione wyłapywałam z grubsza i jakbym się zastanowiła to pewnie jeszcze coś bym znalazła.

Większą zagwozdkę miałam przy zaproszeniu kolejnych uczestników zabawy, ponieważ chciałam, żeby były to osoby, które jeszcze w niej nie brały udziału. Przejrzałam kilka blogów stwierdziwszy, że notatki odnośnie zabawy nie zaobserwowałam (albo pominęłam), zapraszam:

Susannę
Fenelopę
Agaphcie
Iris
M@rtę
kOMbiNAtoRniĘ

Jej pierwszy bal...

... karnawałowy. Miała być księżniczką, albo aniołkiem, ale ostatecznie była drzewem. Nie ma co urywać jak zwykle zwyciężyły zgromadzone zasoby czyli podążałam w myśl "szyję z tego co mam".

Bazą jest brązowo-kremowa sukienka na którą naniosłam aplikacje z filcu. Sukienkę uszyłam z resztki materiału, która pozostała po uszyciu biscornowych poduszek i nogawki starych spodni. Przy okazji szycia tej sukienki mogłam wypróbować wiedzę zawarta w książce Z. Hanus (Kulisy kroju i szycia. Spódnice i bluzki) i przekonać się że to wszystko działa ( w sensie obliczenia- a było ich trochę jak na jeden mały element). Przy pomocy książki powstał wykrój rękawa z tą małą różnicą, że dodawałam o połowę mniej niż autorka zaleca, bo wiadomo książka podaje "przepis" na wykroje dla dorosłych osób, a ja szyłam dla dziecka.

Co się tyczy aplikacji wykańczane były ręcznie, a także ręcznie przyszyte do sukienki. No, prócz dziupli, bo ją naszyłam maszynowo. 

Nie lubię szyć rzeczy, które wykorzystane zostaną tylko raz i hop na dno szafy zawędrują, więc gdy już bal mamy zaliczony aplikacje odpruję i Len będzie miała kolejną sukienkę do dyspozycji (część nowych aplikacji już przygotowana).

Nie wiem co mnie podkusiło, ale zgłosiłam tę pracę na konkurs Łucznika. Wiem, że technicznie (i w ogóle) sporo odbiega od reszty konkursowych projektów, ale kto nie ryzykuje... to wiadomo. Po za tym już ostatnio obiecałam sobie, że przy kolejnym konkursie nie odpuszczę i również zgłoszę swój udział. Jak rzekłam tak zrobiłam.

Skoro już jesteśmy przy Łuczniku, jako że jestem aktywną uczestniczką dyskusji i in. na łucznikowym fan page'u dostałam od firmy poradnik Uszyj w jedno popołudnie. Książka jest dobrą propozycja dla osób zaczynających przygodę z szyciem. W większości zawarte w niej pomysły nie są zbyt trudne w wykonaniu, po za tym przy każdym projekcie znajduje się opis, a strony opatrzone są kolorowymi i zachęcającymi fotografiami.

http://www.lucznik.info/

Krótką prezentacje książki można zobaczyć tu.

Efekty wymianki

Jakoś na początku stycznia umówiłam się z Ania z blogu Arteria Art na wymiankę, moją pierwszą zresztą. Mi spodobały się jej sutaszowe wyroby, jej w oko wpadły moje sreduszkowe łapki kuchenne.

Dzięki tej zabawie stałam się szczęśliwą posiadaczką poniższego kompletu. Prawda, że cudo, ale w rzeczywistości i tak jest o wiele ładniejszy.

Zdjęcie pochodzi z bloga Ani

A ponadto rzuca się w oczy (Szanowny Małżonek od razy zauważył, że mam na sobie coś nowego, a nie należy do tej grupy mężczyzn, która by zwracała uwagę na damską biżuterię).

Misterna robota i połączenie kolorystyczne sprawia, że bardzo chętnie noszę ów komplet, a w szczególności kolczyki ze względu na intensywność turkusowej barwy, która potrafi ożywić każdą stylizację.

Dla Ani natomiast przygotowałam seruszkowe łapki i dodatkowo jeszcze igielnikowo- zawieszkową panieneczkę. Wiedziałam, że pożądane kolory to czerń i biel, więc tej tonacji się trzymałam, jedynie od wewnętrznej strony wszyłam warstwę z grubego kremowego lnu, stanowiącą jednocześnie dodatkową barierę przed nadmiarem ciepła.

 

Szycie ich przebiegało bez większych problemów, aż do momentu lamowania. Niestety ubzdurałam sobie, że zalamowane mają być białą taśmą (tą w jodełkę). Całe szczęście pani w pasmanterii nie miała takiej szerokości jaką chciałam, więc wzięłam szerszą, gdyby nie to poległabym całkowicie. W przyszłości postanowiłam, że choćby nie wiem co tnę skosy, bo lamowanie na łukach było jakimś koszmarem, który kończył się pruciem. W końcu przyszpiliłam taśmę kawałek po kawałku i jakoś udało się. Niech to będzie przestroga dla potomnych :)

...

Ot, sukienusia z kratkę